تیم‌های رده پایه فوتبال ایران حتی در سطح ملی، جزو مظلوم‌ترین و بی‌برنامه‌ترین تیم‌های تاریخ ما هستند. تیم‌هایی که به دلیل قرار گرفتن در بی‌خبری کامل، نه توجه افکار عمومی را جلب می‌کنند و نه رسانه‌ها آن‌طور که حق رده‌های پایه است، به آن‌ها می‌پردازند.
تیم امید و زیر ۲۳ سال فوتبال ایران نیز از این قاعده کلی مستثنی نیست. حدود ۵۰ سال است این تیم رنگ المپیک را به خود ندیده و در کارنامه‌اش فقط باخت‌های تلخ و ناامیدکننده ثبت شده است. تیمی که با مربیان داخلی و خارجی، هر بار به صورت سراسیمه بسته شده و در راه صعود به المپیک ناکام بوده است. تیم امید حتی با مهدی مهدوی‌کیا فرجام خوشی نداشت و آن‌گاه که او به کارش در ایران پایان داد، سرمربی هم ندارد. تا این اندازه مظلوم و دردمند است این تیم!
فاجعه‌بارتر از همه اینکه فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک که متولیان تیم امید هستند، نمی‌توانند برایش مربی انتخاب کنند. هر دم از این باغ بری می‌رسد و هر روز نام تازه‌ای برای اداره تیم امید مطرح می‌شود. یک بار مجتبی حسینی، یک بار مهدی تارتار و حالا افشین قطبی و قبل از همه این‌ها علی دایی و یحیی گل‌محمدی جزو مربیانی بوده‌اند که اسامی آن‌ها برای حضور در تیم امید مطرح شد اما کیست که نداد دایی و گل‌محمدی در این شرایط حاضر به قبول این مسئولیت نیستند؛ تازه اگر مشکلی بابت حضور در تیم ملی نداشته باشند...
نکته بعدی اما یک ماجرای مهم است؛ میان مربیانی که که کاندیدای حضور در تیم امید شده‌اند، تناسب و همگونی خاصی وجود ندارد؛ آن‌ها فقط اسم‌هایی هستند که برای تیم امید ردیف شده‌اند و مشخص نیست افرادی که چنین پیشنهادهایی به فدراسیون فوتبال می‌دهند، چه نکته‌های فنی خاصی را در نظر گرفته‌اند! از همه بدتر این است که برای انتخاب سرمربی، فقط شاهد جلسه‌های بی‌حاصلی هستیم که از دل آن، فقط بی‌سرانجامی درمی‌آید! آقای نبی! وعده‌های شما چه شد؟ مگر هفته گذشته در وعده‌ای تازه نگفتید تا پایان همین هفته نام سرمربی و کادرفنی اعلام می‌شود؟ ۴ روز از هفته جدید هم گذشت! چرا سرمربی تیم را انتخاب نمی‌کنید؟ حرف را که همه می‌توانند بزنند؛ اما انتخاب و تصمیم نهایی چه‌طور؟ چرا تصمیم نمی‌گیرید آقای نبی؟
در همین ارتباط: در نشست بررسی برنامه‌های تیم ملی المپیک چه گذشت؟ جمع‌بندی محمدنبی از گفت‌وگو با قلعه‌نویی و کاشانی
اتفاق دردناک دیگر اینکه جامعه فوتبال کشور، امید چندانی به موفقیت و صعود تیم امید ندارد و خیلی‌ها با خود می‌گویند وقتی قرار است به المپیک صعود نکنیم و یک شکست دیگر در کارنامه تیم امید ثبت شود، این همه معطلی برای انتخاب سرمربی‌اش، چه معنا و مفهومی دارد؟ وقتی از همین حالا می‌دانیم چه اتفاقاتی برای این تیم قرار است رخ بدهد، هر انتخاب و هر گزینه‌ای می‌تواند این تیم را از بلاتکلیفی محض خارج کند.
واقعا علت این همه دلواپسی را برای حضور یک سرمربی با هر اسم و عنوانی متوجه نمی‌شویم؛ وقتی یک شکست تلخ دیگر در انتظار فوتبال ایران است!
