عصر ایران؛ الناز چراغی- مهدی ذاکریان، تحلیلگر مسایل بینالملل در گفتوگو با «عصر ایران» با اشاره به بلاتکلیفی بین ایران و آمریکا اظهار داشت: در سیاست دوست و دشمن همیشگی نداریم. بنابراین هم نظام حکمرانی ایران و هم دولت فدرال ایالات متحده باید کمی از مواضع خود کوتاه بیایند تا از این طریق مقدمات « اشتراک نظر» فراهم شود. به هر حال فضای تقابلی به طور کامل میتواند برای هر دو کشور تبعات منفی جدی و زیادی داشته باشد.
استاد حقوق و روابط بینالملل دانشگاه در ادامه گفت: البته در شرایط فعلی هر دو طرف از گفتوگو استقبال و علاقه خود به مذاکره را ابراز کردهاند. در واقع در آمریکا رییس جمهور در بالاترین سطح و در ایران وزیر امور خارجه در شرایطی در سطح پایین از مذاکره می گویند که در رده بالای نظام به مذاکره روی خوشی نشان داده نشده است.
با این توضیح که دو کشور مذاکره را با شیوه و روش مدنظر خودش قابل اجرا می دانند. آمریکایی ها شرط مذاکره را توقف غنی سازی و خروج سیاسی ایران از از منطقه میدانند. ایران هم شرط اصلی برای مذاکره را «بقای نظام سیاسی » و «تداوم سیاستهای گذشته در منطقه» مطرح می کند. بنابراین می توان گفت آمریکا و ایران روشی عملی برای از سرگیری مذاکره مدنظر قرار ندادهاند.
او افزود: درباره اینکه کدام طرف احتیاج بیشتری به مذاکره دارد باید گفت، ایران به مذاکره نیازی ندارد. چرا که ایران با چین هم مذاکره کرده است و با این کشور پیمان راهبردی منعقد کرده است. همچنین با روسیه هم مذاکره ای که به منجر به پیمان راهبردی منجر شده، انجام داده است. از آنجایی هم که «بقا» در ایران اصل است، امکان دارد در آینده با ایالات متحده هم به معامله و در نهایت به توافق هایی برسد.
باید تاکید کرد چرایی ایران پرمشکل و فقیر را در مذاکره نمیتوان دید. چرا که شرایط بحرانی به دلیل کاهش سرمایه اجتماعی است. زیرا اگر مردم همراهی نشان دهند اساسا در نظام بین الملل سایر کشورها برای ایجاد روابط می آیند و از همکاری استقبال می کنند. اما متاسفانه بحران های داخلی در ایران به قدری پیچیده شده که هیچ کشوری برای نزدیکی و همکاری ترغیب نمی شود. بنابراین مشکلات ایران با مذاکره رفع نمی شوند.
وی توضیح داد: اگر مسئولین و تصمیم گیران کشور متوجه این بودند که چه بر سر میزان مقبولیت آنها آمده چه بسا به قیمت بنزین دست نمی زدند از خاصه خرجی های خود می زدند. مثلا تصمیم به قطع سرمایه گذاری های گزاف و بی رویه در خارج از مرزها.
خاصه خرجی یعنی به جای اینکه به رفع مشکلات معیشتی مردم باشیم، سرمایه را هزینه کنیم و با این وجود، وقتی اسراییل به کشور ما تهاجم نظامی می کند، آن بودجه ها هیچ تاثیری نداشته باشند. به این معنی که امنیت و رفاه جامعه را تضمین نکنند! خاصه خرجی این است که هزارن هزار پست کاذب داشته باشم که هر کدام دفتر، راننده و ... داشته باشند. خاصه خرجی یعنی در هر موضوعی چند ده نهاد موازی داشته باشیک و از آنها توقع نداشته باشیم، در اِزای بودجه ای که میگیرند، گزارش عملکرد و تاثیرگذاری بدهند.
این چهره خاطرنشان کرد: دغدغه مردم اصلا مذاکره نیست و باید پرسید: چطور می شود رسول خادم، علی دایی و پرویز پرستویی می توانند برای مردم گره گشا باشند، اما مسئولین نمیتوانند؟ آقای خادم به جای زندگی در محروم ترین مناطق کشور و خدمت به مردم فقیر، می تواند دارایی و ثروتش را بردارد و ببرد در خارج از کشور در رفاه و آسایش بی مثال زندگی کند. کاش مسئولین از رسول خادم خدمت به مردم را یاد بگیرند.
