به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ،مطالعات جدید پژوهشگران نشان میدهد نوعی آنزیم دفاعی بدن که قابلیت نابودی ویروسها را دارد میتواند عامل مهمی در ایجاد و رشد سلولهای سرطانی باشد. تصور میشود این آنزیم با افزایش تعداد جهشها در سلولهای تومور به تشکیل سرطان کمک میکند. جهشها به تنوع ژنتیکی تومورهای سرطان در اندامی مانند مثانه اجازه میدهند که مقاومتر شده و تخریبشان سخت شود.
بیشوی فالتاس، انکولوژیست و استادیار زیست شناسی سلولی و رشدی در مرکز پزشکی دانشگاه کرنل گفت : یافتههای ما نشان میدهد که APOBEC۳G سهم بزرگی در تکامل برخی سرطانها از جمله مثانه داشته و باید به عنوان یک هدف برای استراتژیهای درمانی آینده در نظر گرفته شود.
بررسیهای انجام شده نشان میدهد آنزیمهای APOBEC۳G با جلوگیری از شبیه سازی ویروس ها، در دفع ویروسها موثر هستند. آنها میتوانند با جهش سیتوزینها – حرف C در کد ژنتیکی – از تکثیر ویروس جلوگیری کنند. با این حال، این جهشهای سلولی میتوانند تغییرات پایداری در کد ژنتیکی ایجاد و مدتها پس از از بین رفتن ویروس خطاهایی را در سلولهای بدن ایجاد کنند.
این ایده که آنزیمها میتوانند به شکل گیری سرطان کمک کنند حدود یک دهه پیش مطرح شد. تکنیکهای جدید توالییابی دی انای به زیست شناسان اجازه میدهد تا نگاه عمیق تری به دی انای سلولهای سرطانی داشته باشند. طی مطالعهای در سال ۲۰۱۶، دکتر فالتاس دریافت که بیشتر جهشها در تومورهای مثانه مربوط به تغییرات ناشی از آنزیمهای APOBEC۳G است. علاوه بر این، به نظر میرسد جهشهای ژنتیکی که این آنزیم تولید میکند به بقای تومورها در طول شیمی درمانی کمک کرده است.
یافتههای قبلی نشان میدهد که سرطانها از آنزیمهای APOBEC۳ برای ایجاد جهشهای بیشتر استفاده میکنند و متاسفانه این جهشها نه تنها باعث رشد سرطان میشوند، بلکه ممکن است به جلوگیری از تشخیص سیستم ایمنی و داروهای سرطان نیز کمک کنند.
بررسیهای جدید نشان میدهد که وجود این آنزیم خطر ابتلا به سرطان را در موشها تقریباً دو برابر میکند. در این تحقیقات، دانشمندان از موشها برای آزمایش اینکه آیا APOBEC۳G مستقیماً باعث ایجاد سرطان میشود یا خیر، استفاده کردند.
آنها با حذف تنها آنزیم نوع APOBEC۳ در موش، این بررسی را شروع کردند و در ادامه ژن APOBEC۳G انسانی را جایگزین آن کردند. موشها سپس در معرض یک ماده شیمیایی محرک سرطان مثانه قرار گرفتند که مشابه مواد موجود در دود سیگار است. نتایج نشان داد حدود یک سوم موشهای حامل ژن انسانی و آنزیم فوق بر اثر سرطان مردند.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Cancer Research منتشر شده است.
