خبرگزاری فارس- گروه غرب از نگاه غرب: آشوب های ششم ژانویه در ساختمان کنگره آمریکا، مردم این کشور و جهان را تکان داد. ولی آمریکا در انتقال ناآرام قدرت تنها نبوده است: طی چهار دهه گذشته سال پیش به نسبت هر سال دیگری شاهد خشونت های انتخاباتی بیشتری بوده است.
آنطور که پایگاه جدید داده های مرتبط با خشونت های انتخاباتی که تیم تحلیلگران من در سال ۲۰۲۱ منتشر کرده اند نشان می دهد، 54 درصد از انتخابات های ملی برگزار شده در سال ۲۰۲۰ به شکلی شاهد خشونت بوده اند. به عبارت دیگر در این سال 33 انتخابات ملی خشونت را تجربه کرده اند.
خشونت انتخاباتی نوعی از خشونت سیاسی است که به دنبال اثرگذاری غیرموجه بر روند و نتیجه یک انتخابات است. این حملات ممکن است از سوی دولت ها یا غیرنظامیان علیه زیرساخت های انتخاباتی، احزاب سیاسی یا رای دهندگان صورت بگیرد.
پایگاه داده های ما کلیه موارد خشونت های انتخاباتی را از سال ۱۹۷۵ به این سو دنبال کرده است. تا سال گذشته بدترین سال از این جهت سال ۱۹۹۰ بوده که خشونت های رخ داده حدود ۴۶ درصد انتخابات ها را دربرمی گرفت. کمترین نرخ سالانه با ۳۰ درصد به سال ۱۹۷۵ برمی گردد.
آیا تعداد این موارد در سال ۲۰۲۱ افزایش خواهد یافت؟
تاکنون به نظر می رسد که سال جاری اندکی مسالمت آمیز تر از سال گذشته باشد. بر اساس پیش بینی داده های ما از ۴۲ انتخابات ملی که قرار است در سال ۲۰۲۱ برگزار شوند، در حدود ۴۰ درصد آنها خطر بالای بروز خشونت وجود دارد. چاد، اتیوپی و هائیتی در معرض بیشترین خطر خشونت های انتخاباتی در سال اخیر قرار دارند. شیلی که به طور کلی یک دمکراسی با ثبات است نیز بعد از یک سال ناآرامی های مدنی، به شکل غیر معمولی به بالای فهرست راه یافته است.
چرا این کشورها؟ هرچند موارد خشونت های انتخاباتی پیچیده و در هر کشور منحصر به فرد است، ولی بر اساس تحقیقات من بسیاری از کشورهایی که این خشونت ها را تجربه کرده اند، در پنج ویژگی مشترک بوده اند:
داشتن تاریخچه ای از خشونت های انتخاباتی (که شاخصی از «عادی شدن» خشونت است)
خطر بالای بروز کودتا (که شاخصی از وجود یک دولت ضعیف است)
نرخ بالای مرگ و میر کودکان (که شاخصی از وجود یک دولت ضعیف است)
خشونت های سیاسی فراگیر(که شاخصی از وجود یک دولت ضعیف است)
تولید ناخالص داخلی پایین(که شاخصی از وجود یک اقتصاد زیر فشار است)
وقتی تمام این ویژگی ها حاضر باشند، در پیش بینی های هشدار اولیه ما، پرچم های قرمز بالا می رود.
ما چگونه خشونت را پیش بینی می کنیم
داده های ملی که ما پردازش می کنیم، نشان می دهند کشورهایی که از تاریخچه طولانی تر و اخیرتری از خشونت های انتخاباتی برخوردارند، در معرض خطر خشونت بالاتری قرار دارند. وجود سایر انوع خشونت سیاسی- مثلا تروریسم و جنگ داخلی- نیز خطر خشونت های انتخاباتی را بالا می برد، چون حملات سیاسی می تواند به چشم امری «معمول» دیده شود.
توانایی دولت برای اعمال قدرت یک عامل مهم دیگر در خطر خشونت های انتخاباتی است. به این دلیل که مقامات یک دولت ضعیف معمولا نمی توانند به طور فیزیکی مانع از درگیری ها شوند؛ حتی اگر همانطور که در مورد انتخابات سال 2007 کنیا مشاهده شد، بروز کشمکش ها به شکل قطعی پیش بینی شده باشد.
تاریخ نشان می دهد که یک دولت ضعیف، اگر دولت مستقر بیم از دست دادن قدرت سیاسی را داشته باشد، ممکن است خود برانگیزاننده خشونت انتخاباتی باشد. این همان کاری بود که رئیس جمهور آذربایجان در سال 2005 و زمانی انجام داد که مخالفت های سیاسی فزاینده، رهبری او را پیش از انتخابات مورد تهدید قرار داده بود.
ما برای سنجش ظرفیت خشونت دولت، نرخ مرگ و میر اطفال، تولید ناخالص داخلی و خطر تغییر رژیم را مد نظر قرار می دهیم. این عوامل نشان دهنده توانایی دولت برای حفظ ثبات و ترویج رفاه مردم است که شاخص های قابل اتکای قدرت آن به شمار می روند.
خشونت انتخاباتی در دمکراسی ها:
داده ها نشان می دهند که خشونت انتخاباتی هم در دمکراسی ها و هم غیردمکراسی ها با نرخ هایی مشابه در سطح جهان در حال افزایش هستند؛ هرچند این خشونت به شکل متفاوتی خود را نشان می دهد و بنا به دلایل متفاوتی رخ می دهد.
در دمکراسی ها خشونت انتخاباتی می تواند به دلیل رقابت های شدید و تند حزبی یا در نتیجه عادی شدن خشونت سیاسی رخ دهد. یک رهبر مستقر که مستقیم یا غیرمستقیم خشونت را برای سرکوب مخالفین تشویق می کند، می تواند به کاتالیزوری برای خشونت تبدیل شود.
پرزیدنت دونالد ترامپ پیش و بعد از انتخابات 2020 آمریکا همین رویه را در پیش گرفت که به شورش ساختمان کنگره و کشته شدن پنج نفر انجامید.
در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۱ نیجریه بعد از آنکه نامزد انتخابات محمد بوهاری از پذیرش شکست خودداری کرد، بیشتر از ۸۰۰ نفر توسط تظاهرکنندگان خشونت گر کشته شدند. رد نتایج انتخابات توسط او تنش های مذهبی و منطقه ای سابقه دار بین شمال و جنوب را تشدید کرد.
خشونت های انتخاباتی مشروعیت سیستم سیاسی یک کشور را تضعیف می کند. با کاسته شدن اعتماد رای دهندگان به انتقال دمکراتیک و مسالمت آمیز قدرت، این اتفاق در نهایت می تواند به چرخشی به سمت حکومتی تمامیت گراتر منجر شود.
خشونت در رژیم های تمامیت گرا
در کشورهایی که دولت های تمامیت گرا حاکم هستند، بروز خونریزی در فصل انتخاباتی اتفاق غافلگیرکنده ای نیست. این رویکرد اغلب به شکلی سازماندهی شده برای ممانعت از آزاد و عادلانه بودن رای گیری ها به کار می رود که یکی از مجموعه ابزارهای بسیاری از رهبران خودکامه برای سرکوب و دستکاری در شهروندان به شمار می رود. زیمبابوه و بلاروس مثال های بارزی از این گونه حکومت ها هستند.
برای مثال در دوران حکومت ۳۰ ساله رابرت موگابه دیکتاتور زیمبابوه، حزب او زانو- په به نامزدهای اپوزیسیون اجازه شرکت در انتخابات را می داد، اما همواره از خشونت برای خنثی کردن و ارعاب مخالفت های انتخاباتی استفاده می کرد. حتی بعد از برکناری موگابه در یک کودتا در سال ۲۰۱۷، حاکمان جدید این کشور همچنان به این راهبرد ادامه داده اند.
انتخابات ریاست جمهوری آگوست۲۰۲۰ بلاروس نیز شاهد به کارگیری تاکتیک های مشابه از سوی پرزیدنت ویکتور لوکاشنکو برای اعلام پیروزی خود بود. پیشاپیش برگزاری یک انتخابات به شدت مورد مناقشه در ماه آگوست، نامزدها و اعضای حزب مخالف دستگیر شدند و مورد تهدید قرار گرفتند که این اتفاق موجب راه افتادن اعتراضات گسترده ای شد.
خشونت انتخاباتی تا آینده ای قابل پیش بینی همچنان باقی خواهد ماند. چه در دمکراسی ها و چه غیردمکراسی ها، این حملات راهبردی در خدمت کسانی قرار می گیرند که قدرت را در دست دارند و خواهان حفظ آن هستند.
نویسنده: کلایتون بیساو (Clayton Besaw) عضو تحقیقاتی و تحلیلگر ارشد در دانشگاه مرکزی فلوریدا
منبع: https://b2n.ir/s42863
انتهای پیام.
