به گزارش همشهری آنلاین، از دیدگاه علمی میتوان «شدت بو» را بر اساس کمترین غلظتی که قابل تشخیص توسط بینی باشد سنجید. مواد مختلف در غلظتهای بسیار پایین نیز قابل استشمام بوده و نسبت به بوی آنها واکنشهای متفاوتی ایجاد میکنند.
در این معیار، برخی مواد شیمیایی آنقدر قوی هستند که حتی در کسرهای بسیار اندکی از واحدهای حجیم هوا هم قابل تشخیصاند و این خاصیت را میتوان بهعنوان یکی از معیارهای «بدبو بودن» تلقی کرد.
تیو استون، بدبوترین ماده شیمیایی
تیواستون (Thioacetone) یکی از بدبوترین و شدیدترین بوهای شناختهشده در علم است. این ترکیب بهدلیل وجود سولفور در ساختار خود، بویی بسیار قوی و ناخوشایند دارد که حتی در غلظتهای بسیار کم نیز قابل تشخیص است.
این ترکیب چنان بوی نامطبوعی دارد که میتواند باعث تهوع، استفراغ، و حتی از حال رفتن در افراد حاضر در ناحیه شود. همین ویژگیها باعث شده تیواستون بهعنوان «بدبوترین ماده شیمیایی» در ادبیات علمی شناخته شود.
تیواستون برای اولین بار در سال ۱۸۸۹ میلادی توسط شیمیدانهای آلمانی یوجین بومن (Eugen Baumann) و امیل فروم (Emil Fromm) بهطور اتفاقی کشف شد. هدف اصلی آنها تولید ترکیب دیگری بود، اما بهطور ناخواسته تیواستون در فرآیند سنتز ایجاد شد.
وقتی این ماده در آزمایشگاه تقطیر شد، بویی بسیار زننده منتشر کرد که بر اساس گزارشهای موجود تا شعاع حدود ۷۵۰ متری قابل استشمام بود و باعث تهوع، استفراغ و بیهوشی مردم در بخشهایی از شهر شد.
یک گزارش تاریخی دیگر از سال ۱۸۹۰ میلادی از انتشار بوی تیو استون این بار در انگلستان نشان داد که رقیق شدن تیواستون در هوا حتی بوی آن را بدتر هم میکرد. پدیدهای که در دیگر بوها مشاهده نمیشود.
اگرچه بوی تیواستون بسیار بد است، این ماده بهخودیخود سمی یا کشنده نیست و خطر مستقیم سلامت ندارد. با اینحال، به دلیل بوی فوقالعاده قوی، کار با آن در آزمایشگاهها با احتیاط شدید انجام میشود تا از پخش بوی آن جلوگیری شود.
